روح قرآن

مولوی در دفتر سوم می آورد که: در میان اصحاب پیامبر (ص)، افراد حافظ قرآن اندک بودند، چون چنان مالامال از روح قرآن بودند که به جسمش کمتر می پرداختند. بررسی صوری و حفظ قرآن آنگاه در میان مسلمین پا گرفت و رو به فزونی نهاد که از روح قرآن کناره گرفتند و به جسم آن بسنده کردند و چون از حرارتی که قرآن داشت دور افتادند، با صورت سرد قرآن، لحن و اداء کلمات، تجوید و حفظ آن نرد محبت باختند. با بدن مرده ای عشق می ورزیدند، بی آنکه با روح و پیام آن تماسی داشته باشند
در صحابه کم بدی حافظ کسی
گرچه شوقی بود جانشان را بسی
قشر جوز و فستق و بادام هم
مغز چون آگندشان شد پوست کم
َ
عبدالکریم سروش، کتاب: قمار عاشقانه، شمس و مولانا. ص200.