یک

گیرم آب رفته به جوی آید
با آبروی رفته
چه باید کرد؟

حمید مصدق1318-1377

منع می

از خوردن می منع کنندم که حرام است

چیزی که در این شهر حلال است کدام است؟

بنایی هروی

همسفر

بیا و پرده ای در ساز من باش
رهایی را پر پرواز من باش
از این شب، تا به شهر صبح پوید
چراغی در ره آواز من باش

محمد رضا شفیعی کدکنی(م.سرشک)

دین شما

افیقوا، افیقوا یا قواة فانما

دیاناتکم مکر من القدما

بهوش باشید، ای گمراهان همانا کیش و آیین شما، فریب و نیرنگ پیشینیان است.

ابوالعلا معری

آفتابا از در میخانه مگذر کاین حریفان
یا ببوسندت که یاری یا بنوشندت که جامی

اشارات نظر

نشود فاشِ کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست
گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست
گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست
گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست
نقش ما گو، ننگارند به دیباچه عقل
هر کجا نامه ی عشق است، نشان من و توست
سایه! ز آتشکده ماست فروغ مه و مهر
وه از این آتش روشن که به جان من و توست

هوشنگ ابتهاج ( ه.ا.سایه)

خوش نیست ابتدای سخن با شکایتی
وقتی شکایت از تو ندارد نهایتی
من از کدام بند حکایت کنم چونی؟
وقتی تو بند بند کتاب شکایتی
گم تر شود قدم به قدم، راه مقصدم
ای کوکب امید! خدا را، هدایتی
می سوزد از تموز زمان، عشق، بر سرش
نگشایی از تو سایۀ چتر حمایتی
ای چشمت از طلوع سحر، استعاره ای
و ابرویت از کمان افق ها، کنایتی
از حسن تو، بهار طربزا، نشانه ای
وز عشق من، خزان غم انگیز، آیتی
« یک قصه بیش نیست غم عشق و » هر کسی
زین قصه می کند به زبانی، روایتی
ور خواهی از روایت من با خبر شوی:
برق ستاره ای و شب بی نهایتی.

حسین منزوی