آسمان برف نه ... زن می بارد

1
برف نه، زن می بارد ...
بارانیِ خود را که بر تن دارم از تن به در می آرم
و چترم را می بندم
و می گذارم یک به یک
بر پیکر من فرو ببارند
میوه هایی از آتش
و گنجشکانی از زر ...

2
آسمان زن می بارد ...
دگمه های پیرهنم را به تمامی باز می کنم
و می گذارم بر فلاتهایم فرو بلغزند
و در آبهای من تن بشویند
و در بیشه های من به رقص درآیند
و در انتهای شب چون پرندگان بر درختانم به خواب روند ...

3
آسمان زن می بارد ...
چون کودک به باغچه می روم
و می گذارم چون مرواریدها بر پیشانی ام طنین بیندازند
زن ... به زن
و مروارید ... به مروارید
چون برفشان بر کفِ دست می نهم
و بیمناک می شوم
مبادا که از حرارت عشق به سان برف میان انگشتانم آب شوند ...

4
آسمان زن می بارد ...
سرزمین تازیان تا آخرین نفر بیرون می شود
همه بیرون می شوند
بیابانگردان ... شهرنشینان
توانگران ... درویشان
یکی با خود تفنگ شکاری دارد
دیگری قلاب ماهیگیری
یکی با خود قفس آورده است
دیگری کتابیٍ باده
و دیگری بالش و بستر ...

5
آسمان زن می بارد ...
و وطن برای حمله به رنگِ سپید به تمامی در آماده باش است
یکی بر سر آن است که برف زیر دندانهای او صدا دهد ...
دیگری هم سر آن دارد که برف را جفت خود گیرد ...
دیگری می خواهد او را در کام بگیرد ...
دیگری بردنِ و را به خانۀ تمکین در سر دارد ...
و یکی دیگر دسته چک خود را از جیب بیرون می آورَد
تا خریدارِ هر آن سینۀ زرینی شود که از آسمان می افتد
تا در اتاق خوابِ خود از آن دکور بسازد ...

6
برف رُپ رُپِۀ طبلها و جرینگ جرینگِ زنجیرها را می شنود
برقِ خنجرها و درخشندگیِ سگدندانها را می بیند
بیمناک بر بکارتِ خود می شود ...
جامه دانش را می بندد
و تصمیم می گیرد که در سرزمین دیگری فرو ببارد ...
ژوئن 1983

نِزار قَبّانی 1923-1998، ترجمه : موسی اسوار

غزل

شیرینی لبان تو فرهادی آورد.
دلخواهی آنقدر که غمت شادی آورد.
جز عشق دلنشین ثو، کارام جان ماست،
دامی ندیده ایم که آزادی آورد.
دل را خراب کرد و به گنج هنر رسید:
عشقٍ خرابکارٍ تو آبادی آورد.
مقبول باد عُذرٍ کمند افکنان عشق:
چشم غزال رغبتِ صیّادی آورد.
گر عشق ورز و مست نمی خواهدم خدای،
باری چرا جمال پریزادی آورد؟
ای جان سرابنوش نگاهت! بگو، دلم
رو با کدام سوی در این وادی آورد؟
کوه غمت به تیشه ی جان می کند دلم:
شیرینی ی لبان تو فرهادی آورد.

اسماعیل خوئی، امرداد 38- مشهد

یک باغ شکفته در قبایش چه کنی
یک شیر نشسته در صدایش چه کنی
گیرم که از او قبا ربودی و صدا
با خون که چکیده در قفایش چه کنی؟

منصور اوجی

خانه ام ابری است
اما ابر بارانش گرفته
در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم

هنگامی که با تند باد حوادث جهان دست به گریبانی
و با سر سختی توفان زندگی در نبرد
تا می توانی ایستادگی کن
ولی آنگه که نه تاب رفتن مانده نه پای ایستادن
بنشین و صبر کن.

با حافظ در یاد روز حافظ

مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم

مصدق و نسل ما

داستان مصدق در خاطره نسل ما به "شاهنامه آزادی" تبدیل شده است. این ماجرا برای مردم ما نه صرفاً یک حدیث تاریخی که یک سرود آزادی است و سرود آزادی سر از قید زمان بر می کشد، چیزی را می سراید و چیزی را می ستاید که هنوز اتفاق نیفتاده، یا به تمام و کمال اتفاق نیفتاده است و آرزو می شود که در آینده اتفاق بیفتد. سرود آزادی حدیث آرزومندی و سرواد مشتاقی است. وجدان جامعه در گذشته چیزی را می بیند و نشانی از گمشده خود در آن می جوید. قصه گذشته ای به بن بست رسیده که امید فرجی را برای آینده رقم می زند و بازگو کردن آن بهانه ای می شود برای بیان اشتیاقی شور انگیز که تحقق چیزی بسیار عزیز را در امروز و فردا آرزومند است.
محمد علی موحد، خواب آشفته نفت، دکتر مصدق و نهضت ملی ایران